می کند درس رمی از رنگ و بو تکرار گل

با همه بی دست وپایی نیست پر بیکار گل

غنچه ها از جوش دلتنگی گریبان می درند

ورنه این گلشن ندارد یک تبسم وار گل

همچو شبنم بایدت حیران به دامن کرد و بس

این چمن دارد بقدر دیدهٔ بیدار گل

عافیت مفتست اگر در ضبط خود کوشد کسی

چون پریشان شد نگردد جمع دیگر بار گل

بوی دردی می تراود از مزاج نوبهار

در غبار رنگ دارد نالهٔ بیمارگل

وحشتی می باید اسبابی دگر در کار نیست

هر قدر زبن باغ دامن چیده ای بردارگل

طرز روشن مشربان بیگانه از آرایش است

شمع را مشکل که گردد زینت دستارگل

اینقدر زخم آشیان ناوک بیداد کیست

آرزو چیده ست از دل تا لب سوفارگل

الفت اسباب منع شوق وحشت مشربی است

سد راه بو نمی گردد به صد دیوار گل

بلبل ما بیخبر بر شعلهٔ آواز سوخت

بیدل اینجا داشت از رنگ آتش هموارگل